OOST WEST THUIS BEST

Thuiskomen is het leukste van weggaan. Omdat het tijdens mijn weekje weg ook in Nederland erg mooi weer is geweest, was ik heel benieuwd hoe mijn tuintje erbij zou staan. Natuurlijk was het onkruid alweer enorm gegroeid, maar gelukkig alleen op de plekken die ik nog niet onkruidvrij gemaakt had. De stukken die ik al eerder omgespit heb en de bakken blijven gelukkig echt goed schoon. Gezien het oerwoud die het tuintje was toen ik het vorig jaar toegewezen kreeg, heb ik me er al bij neergelegd dat onkruid weghalen er gewoon bij hoort. Mooie bijkomstigheid dat je hoofd er ook zo lekker leeg van wordt!

Wied het onkruid uit je gedachten en laat het geluk bloeien!

Blauwe bes vol bloemen.

Niet alleen het onkruid was flink gegroeid. De appelboom krijgt nu echt blad, de pioenroos staat al zo’n 30 cm hoog, de bramen en de japanse wijnbes beginnen uit te lopen, de aardbeien krijgen hun eerste bloemetjes, de spinazie begint nu echt blaadjes te vormen en in de blauwe bes zitten al volop bloemen! Dat zijn dingen waar je blij van wordt! 

Japanse Wijnbes gaat uitlopen!

Nu de dagen steeds iets langer worden en de temperatuur ook beter wordt, kunnen er ook steeds meer groenten en bloemen in de volle grond gezaaid worden. Dus zaaide ik sla, wilde rucola, bietjes, pastinaak en lathyrus en zette ik wat andijvie plantjes neer.

Happy scheppie!

Ook zoonlief kwam een kijkje nemen in de tuin en bracht een vrolijk schepje voor me mee. Past die even goed bij mijn gieter vol geluk. En om de dag helemaal te besluiten met een gouden randje een zonsondergang vol kleurschakeringen. Het is fijn om weer thuis te zijn! 

DROOMPADEN

Wandelen met weidse uitzichten over de droompaden van La Palma. De amandelbomen staan in bloei, je ruikt de anijsgeur van wilde venkel en in de berm bloeien wilde orchideeën. Het enige dat je hoort is het zingen van de vogels en de wind die zachtjes de bladeren van de sinaasappelbomen beweegt. Het uitzicht is eindeloos ver.

Fluweelzachte vruchten aan de amandelbomen.

De lucht is net zo blauw als de zee eronder, alleen door de schuimkoppen kun je zien waar de zee eindigt en de lucht begint. We lopen zo hoog in de bergen dat de wolken op ooghoogte zijn. Wat is de natuur toch schitterend. 

Met je hoofd in de wolken.

 Drakenbloedbomen staan als reuzen broccoli’s ferm in de hoogte. Ze hebben jaar na jaar de weersomstandigheden doorstaan. ’s Avonds is de sterrenhemel zo helder dat elke ster zichtbaar is. 

Drakenbloedbomen.

 De volgende dag wandelen we door de straten van Santa Cruz. Een stad zo stil en verlaten dat het spookachtig aanvoelt. We belanden op het plein van het kleine klooster van Santa Cruz. Een bordje geeft aan dat je moet rennen richting kerk. Hier kun je liefde bijtanken! 

Church of love.

 De bus voert ons over de bergen naar het westen. Ook daar worden we getroffen door de stilte van de stad. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Op het kleine pleintje bij de kiosk drinken de oude boeren hun koffie, verder is de straat uitgestorven. De enkele winkeltjes zijn liefelijk en de winkeliers hartelijk, al kopen we niets. We eten het heerlijkste ijs, gemaakt van amandelen van het eiland. 

Het bruisende Plaza de Espana.

In het zuiden zijn de rotsen nog zwart van de uitbarsting van de vulkaan San Antonio. Lopend over de kraterwand voelen we de hitte uit de krater, waar inmiddels pijnbomen in groeien. Met de vuurtoren en de helderblauwe zee op de achtergrond doet de kust mysterieus aan.

Ook bij de vulkaan weer boven de wolken.

’s Avonds eten we in een klein houten restaurantje op het strand. De vis is vandaag nog gevangen en smaakt zo puur en vol dat je zelfs geen behoefte meer hebt aan één van de lokale desserts.  De volgende ochtend worden we rondgeleid door de botanische tuin van ons hotel. Metershoge palmen en tropische planten maken het hotel tot een oase van rust. De poezen leven hier vredig samen met de eenden en papegaaien. Veel planten staan nog niet in volle bloei, maar we krijgen zaden en stekken mee zodat we hopelijk thuis ook van de bloemenpracht kunnen genieten. 

Wat een tuin!

Onze Haciënda.

Alles op dit eiland ademt rust en ruimte. Het leven kabbelt hier gemoedelijk voort en niemand lijkt zich hier druk te maken om wat dan ook. De perfecte locatie voor een weekje genieten! 

Wat een rust!

SPRIETEN

Wat is het toch heerlijk om na een drukke dag nog een uurtje naar de tuin te gaan. M’n hoofd zit nog vol overpeinzingen, bedenkingen, kleine en grote zorgen, maar op het moment dat ik het tuincomplex nader ben ik alles vergeten. Hoe zal het gaan met m’n plantjes, zijn de zaadjes al ontkiemt, heeft alles de storm overleeft, zijn er dit keer al meer bloemen open? 

Mooi die druiventrossen.

En ja hoor, elke keer weer blij verrast! De blauwe druifjes staan opeens vol in bloei. Daar had ik niet meer op gerekend. Toen ik de bolletjes in oktober in de grond deed was het nog erg warm en binnen twee weken stond het groen al 20 cm hoog. Nooit meer op gerekend dat daar ooit nog bloemen uit zouden komen. Ook de pioenroos staat op springen en zie je elke dag groeien. Ik kan niet wachten tot daar de eerste bloemen in komen, nog heel even geduld.

Je ziet 'm groeien die pioenroos.

Geduld is alleen niet mijn allerbeste eigenschap. Het liefst zou ik het groen de grond uit willen kijken. Maar er moet toch echt eerst arbeid verricht worden voordat er geoogst kan worden. Deze week werden eindelijk de uien geplant (even bij de buren gespiekt, hoe diep zet je zo’n ui eigenlijk in de grond?).

Als je goed kijkt zie je de puntjes van de uien nog liggen!

Ook werden de eerste aardappels geplant. Dat vond ik best een beetje raar, normaal gooi ik die laatste verschrompelde aardappels met die rare sprieten eraan altijd weg en nu was ik speciaal uitlopers aan het opkweken. Ik kan me nog niet echt voorstellen dat ik straks echt m’n eigen aardappeltjes kan oogsten. Een leuk probeersel is het in ieder geval wel. 

Zouden hier straks echt nieuwe aardappels uit groeien?

En dat geduld beloont wordt blijkt als ik bij de gezaaide spinazie kom. Eerst dacht ik dat er nu al weer grassprietjes bovenkwamen, maar nee, dit zijn toch echt de eerste kiemen van spinazie. 

Nee, het zijn écht geen grassprieten!

Alle tekenen van lente zijn er. Nog heel even geduld en veel werk verzetten, maar dan is straks toch echt de tijd aangebroken dat alle groenten en bloemen buiten gezaaid mogen worden. Ik kan niet wachten!